Krzysztof „Pomur­nik” Zdzitowiecki urodził się 13 listopada 1939 r. w Warszawie. Jest alpinistą, instruktorem taternictwa, wspinaczem skałkowym, grotołazem i polarnikiem. Studiował na Wydziale Biologii Uniwersytetu Warszawskiego, profesor doktor habilitowany PAN. Wspinał się w Tatrach, Alpach, Kaukazie, Pamirze, Tienszanie, Hindukuszu, Karakorum, a także w górach Antarkty­ki i Kanady. Zdobywca ośmiotysięcznika Gaszerbrum II, a także pierwszy zdobywca Gaszerbrumu III.

Krzysztof Zdzitowiecki, źr. www.ipar.pan.pl
Krzysztof Zdzitowiecki, źr. www.ipar.pan.pl

Przygodę z górami zaczął w Zakopanem, gdzie jeździł na narty. W 1955 r. pojechał na pierwszy wyjazd związany z przechodzeniem szlaków tatrzańskich i od razu poczuł, że odpowiada mu ten rodzaj turystyki. Jeszcze zanim zaczął się wspinać, zajmował się speleologią - eksplorował jaskinie w Tatrach, a do niewątpliwych sukcesów należało zejście do dna Jaskini Śnieżnej, wspólnie z Januszem Onyszkiewiczem i Bernardem Uchmańskim w 1961 r. W Tatrach pokonał set­ki dróg, wytyczając przy tym kilkadziesiąt nowych. Warto wspomnieć chociażby pierwsze przejście Filara Kazalnicy Mięguszowieckiej, dokonane wraz z Eugeniuszem Chrobakiem, Januszem Kurczabem i Andrzejem Heinrichem w 1962 r., które uznawane było za przełomowe dokonanie w taternictwie. Jeszcze tego samego roku dokonał czterech innych pierwszych przejść: wschodniej ściany Mięguszowieckiego Szczytu z Kurczabem, północno-wschodniej ściany Wielkiego Młynarza, północno-wschodniej ściany Mięguszowieckiego Szczytu Pośredniego z Heinrichem i Tadeuszem Łaukajtysem oraz południowej ściany Mięguszowieckiego Szczytu z Jackiem Woszczerowiczem. W 1962 r. roku pokonał jako pierwszy wraz z Andrzejem Mrozem Galerię Gankową drogą Studnički. Uczestniczył też w zimowym przejściu dogi Długosza na Kazalnicy Mięguszowieckiej, samotnie pokonał latem grań wokół Morskiego Oka oraz przeszedł w polskich Tatrach Wysokich wszystkie drogi opisane w przewodnikach Witolda Henryka Paryskiego.

Za najważniejsze przejścia w Alpach uważa pokonanie północnej ściany Matterhornu (4478 m) drogą Bonattiego, wraz z Andrzejem Wiluszem i Zygmuntem Kieńciem w 1971 r. Było to drugie polskie przejście, a prawdopodobnie trzecie w ogóle. Za podobnej klasy dokonanie uważa drogę Hasslera na północno-wschodnim Filarze Finsteraarhornu (4274 m) w Alpach Berneńskich, z Kazimierzem Głazkiem w 1967 r. Ponadto, w Alpach Zachodnich wszedł nowymi drogami na Dent Blanche (4357 m) i północny filar Pointe Young (3996 m) w Grandes Jorasses, z Andrzejem Heinrichem i Henrykiem Furmanikiem w 1968 r. Wspinał się też w masywie Wilder Kaiser, gdzie dokonał pierwszego polskiego przejścia drogi Dulfera na Fleischbank (2186 m) w 1964 r.

W Kaukazie, w dniach 18-19 lipca 1973 r., wraz z Januszem Barankiem, Januszem Mączką i Jackiem Porębą wspiął się na Dałar (3979 m) północno-wschodnim żebrem, drogą Stiepanowa. W 1978 r. wszedł Filarem Schmaderera na Uszbę (4710 m). Jego partnerem był wówczas Tadeusz Preyzner. Również w tym samym roku i z tym samym partnerem przeszedł drogę Slamy na północnej ścianie Szcheldy-tau Wschodniej (4320 m). W Pamirze wszedł na Piku Kommunizma (7495 m) drogą Borodkina w 1974 r. i drogą Ukraińską w 1976 r., w 1974 r. stanął też na Piku Worobiowa. Wspinał się także w Tienszanie.

W 1972 r. pojechał na kierowaną przez Kurczaba wyprawę w góry Hindukuszu. Wraz z Janem Holnickim-Szulcem i Kurczabem wytyczył nową drogę na południowo-zachodniej ścianie Noszaka (7492 m), najwyższego szczytu Afganistanu. Była to pierwsza polska droga poprowadzona w stylu alpejskim w górach wysokich. Ponadto, dokonał wejść na kilka niższych wierzchołków.

W 1975 r. pojechał w Karakorum, gdzie 1 sierpnia, razem Leszkiem Cichym i Onyszkiewiczem wszedł nową drogą na ośmiotysięcznik Gaszerbrum II (8035 m) oraz 11 sierpnia, wraz z Wandą Rutkiewicz, Alison Chadwick-Onyszkiewicz i Onyszkiewiczem dokonał pierwszego wejścia na Gaszerbrum III (7952 m).

W 1976 r. pojechał w Góry Świętego Eliasza na kierowaną przez Uchmańskiego wyprawę, której organizatorem był warszawski Klub Wysokogórski. Wspinał się wówczas z Janem Serafinem i razem dokonali pierwszego wejścia na Mount Bering (ok 3550 m) oraz na Cornice Peak (ok 3600 m).

W latach 1977-1979, 1995 oraz 2007 brał udział w wyprawach naukowych na Wyspę Króla Jerzego w Antarkty­ce.

Ze względów zdrowotnych nie wspina się już od zimy 2006 r.

Jest autorem wielu artykułów publikowanych w czasopismach oraz współautorem podręcznika Alpinizm. „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe” otrzymał brązowy i złoty medal. Członek honorowy PZA.

Solenizantowi życzymy wszelkiej pomyślności!

Anna Makowska

Źródła:
- Wielka Encyklopedia Gór i Alpinizmu tom VI, Wydawnictwo Stapis
- wikipedia
- www.kw.warszawa.pl/historia