Kiedy docieramy do schroniska nad Morskim Okiem, w oczy rzucają się potężne ściany m.in Mięguszowieckich Szczytów. Grupa Mięguszowieckich Szczytów to trzy wierzchołki: Pośredi, Czarny i Wielki (najwyższy).

Mięguszowiecki Szczyt Wielki (2438 m n.p.m.)

Mięguszowiecki Szczyt Wielki, fot: portalgórski.pl

Mięguszowiecki Szczyt Wielki, fot: portalgórski.pl

 

LOKALIZACJA:

Jest to wybitny i potężny szczyt w Tatrach Wysokich, który znajduje się w grani głównej Tatr na granicy polsko-słowackiej i leży między Cubryną (oddziela je Hińczowa Przełęcz), a Mięguszowieckim Szczytem Pośrednim (oddziela je Mięguszowiecka Przełęcz Wyżnia 2340 m n.p.m.). Jest drugim co do wysokości szczytem w Polsce i 20. w całych Tatrach. Jest także najwyższym z Mięguszowieckich Szczytów. Jego ściany opadają pionowo na ok. 900 m. Jak pisał sam Alfred Martin w 1908 r.: „Jeden z najpotężniejszych i najpiękniejszych szczytów, jakie mają Tatry Wysokie".

WSPINANIE I TURYSTYKA:

Szczyt jest dwuwierzchołkowy. Pierwrzy to zachodni (wierzchołek główny) i wschodni (jest niższy o około 5 m). Oba wierzchołki rozdziela Wielka Mięguszowiecka Szczerbina. W północno-wschodniej części ściany widoczna jest ok. 700-metrowa grzęda (tzw. Wielki Filar Mięguszowiecki), który rozdziela ścianę na część północną i wschodnią. Filar opada wprost z niższego wschodniego wierzchołka. W dolnej części przemienia się w trójkątną, urwistą ścianę, która opada na piargi. Filar wraz z tą ścianą mierzy ok. 880 m. Wschodnia ściana (ok. 400 m wysokości, ok. 1700-2040 m n.p.m.) opada w stronę Wielkiego Kotła Mięguszowieckiego (w kierunku tzw. Bańdziocha). Lewa krawędź tego Wielkiego Kotła to żleb schodzący z Mięguszowieckiej Przełęczy Wyżniej.

Od strony Mięguszowieckiej Przełęczy pod Chłopkiem południowymi zboczami masywu na szczyt wytyczona jest tzw. Droga po Głazach. Jest ona niedostępna dla niedoświadczonych turystów.

Urwiska części północnej opadają na stronę Morskiego Oka. Ściana ta dzieli się na trzy części- najwyższa część (kopuła), środkowa opada od ukośnej, trawiasto-piarżystej galeryjki do Małego Kotła Mięguszowieckiego. Ścianę nad kotłem przecinają trzy żleby. Poniżej kotła znajduje się dolna część ściany. Północno-zachodnia ściana o wysokości 230 m opada na Wielką Galerię Cubryńską.

 
Mięguszowiecki Szczyt Wielki (2438 m n.p.m.), fot: http://www.mountain-forecast.com

Mięguszowiecki Szczyt Wielki (2438 m n.p.m.), fot: http://www.mountain-forecast.com


Południowa ściana Mięguszowieckiego Szczytu opada do Doliny Hińczowej, na północ od Wielkiego Stawu Hińczowego. Przecina ją wyraźna ukośna galeryjka (Wielką Mięguszowiecką Ławką) i przecina ona również ścianę Mięguszowieckiego Szczytu Pośredniego, schodząc na piargi ponad Wielkim Stawem Hińczowym. Od strony zachodniej ścianę ogranicza długa rynna, którą poprowadzona jest droga wspinaczkowa nazywana drogą Komarnickiego (od nazwiska Gyuli Komarnickiego, który wraz z Jadwigą Roguską i bratem Romanem Komarnickim wszedł nią na szczyt w dniu 5 sierpnia 1910 r.).

Powyżej Hińczowej Przełęczy, w zachodniej grani Mięguszowieckiego Szczytu, znajduje się Mięguszowiecka Turniczka (ok. 2360 m). Jest pierwszą od strony przełęczy, wyraźnie górująca nad granią turnią. Mięguszowiecka Turniczka jest wysunięta nieznacznie w kierunku południowym.

Do najpopularniejszych dróg należą:

-z Doliny Hińczowej, od Wielkiego Stawu Hińczowego: słowacka droga normalna (najłatwiejsza droga zarazem);

-od Hińczowej Przełęczy (skala trudności I- nieco trudno);

-od Mięguszowieckiej Przełęczy pod Chłopkiem: Droga po Głazach;

Ogólnie, drogi na szczyt są mylne, zawikłane i przepaściste. Nie są znakowane ani ubezpieczone żadnymi sztucznymi ułatwieniami. Dostępne są jedynie dla taterników oraz bardzo wprawnych turystów górskich z dobrą orientacją w terenie. Turysta może odwiedzić szczyt z uprawnionym przewodnikiem tatrzańskim.

Topo:

HISTORIA:

Jako pierwsi, Mięguszowiecki Szczyt Wielki zdobyli latem- Ludwik Chałubiński (wówczas 17-letni) z przewodnikami: Wojciechem Rojem i Maciejem Sieczką (28 czerwca 1877 r.). Zimą, jako pierwsi szczyt zdobyli- Ernst Dubke, Alfred Martin, Johann Breuer i Johann Franz (13 lutego 1906 r.).

Pierwsze zimowe przejście północną ścianą: Zbigniew Korosadowicz i Jan Staszel 7-8 kwietnia 1936 r. „Wierchy" uznały to za "największy sukces zimowego taternictwa w ogóle".

Pierwsze odnotowane wejście na Mięguszowiecką Turniczkę (podczas wejścia na szczyt Mięguszowieckiego Szczytu zachodnią granią) przypisywane jest Zygmuntowi Czernemu, Janowi Czerwieńskiemu, Feliksowi Tylkowi (31 sierpnia 1907 r.).

 
Mięguszowieckie Szczyty, fot: www.wtatry.com

Mięguszowieckie Szczyty, fot: www.wtatry.com

 

CIEKAWOSTKI:

Nazwa Mięguszowieckich Szczytów i innych okolicznych obiektów pochodzi od Doliny Mięguszowieckiej i od wsi Mięguszowce (Mengusovce) na Spiszu, do której niegdyś należały te tereny. W środowisku wspinaczkowym potocznie szczyt jest zwany Mięguszem lub określany skrótem MSW.

W Bańdziochu, którego widać znad Morskiego Oka zalega Lodowczyk Mięguszowiecki. Jest on największy w polskich Tatrach i nosi cechy szczątkowego lodowca. Przez środkową część ściany jest poprowadzona bardzo trudna droga wspinaczkowa, tzw. droga Świerza.

Szczyt odwiedzili Kazimierz i Włodzimierz Tetmajerowie(1886 r.). Wspinał się tu także Władysław Broniewski.

Dochodziło tu wielokrotnie do poważnych wypadków z udziałem taterników i turystów. W obrębie masywu znajdują się też liczne ostoje kozic.

Widok ze szczytu jest iście urokliwy, chociaż nie tak rozległy jak z Rysów. Ciekawy jest też kontrast otoczenia:Morskie Oko, lasy, kosodrzewina, trawy, piargi, skały.


{youtube}ZdGED8M-Ogo{/youtube}

 

Bartosz Michalak

 

ŹRÓDŁA:

- Tatry wysokie- przewodnik taternicki, W. H. Paryski, Warszawa 1984;

- Wielka Encyklopedia Tatrzańska, Z. i W Paryscy, Poznań 2004;

- "Najpiękniejsze szczyty tatrzańskie", J. Kurczab, M. Wołoszyński, Warszawa 1991;

- Tatry Polskie- przewodnik, J. Nyka, Latchoczew 2002;

- Tatry Słowackie- przewodnik, J. Nyka, Latchoczew 2002;

- Nieznane Tatry, L. Jaćkiewicz, Kraków 2010.