Kiedy po długiej i męczącej wędrówce, docieramy wreszcie do schroniska nad Morskim Okiem przed nami rozciąga się fantastyczna wręcz panorama na masyw Mięguszowieckich Szczytów. Po lewej stronie wznosi się Mięguszowiecki Szczyt Czarny, a po prawej Mięguszowiecki Szczyt Wielki. Pomiędzy nimi widać właśnie Mięguszowiecki Szczyt Pośredni.
Mięguszowiecki Szczyt Pośredni (2393 m n.p.m.)
(słow. Prostredný Mengusovský štít, niem. Mittlere Mengsdorfer Spitze, węg. Középső-Menguszfalvi-csúcs)
Lokalizacja:
Szczyt ten jest położony na granicy polsko-słowackiej i znajduje się w grani głównej Tatr na południowy wschód od Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego- rozdziela je Mięguszowiecka Przełęcz Wyżnia. Na północny zachód znajduje się natomiast Mięguszowiecki Szczyt Czarny- tutaj rozdziela je Mięguszowiecka Przełęcz pod Chłopkiem. Jest równocześnie najniższym ze wszystkich pozostałych Szczytów Mięguszowieckich.
Ze szczytu widok jest iście imponujący. Oprócz wspaniałej panoramy Tatr, spoglądając w dół można podziwiać tafle Morskiego Oka oraz Hinczowego Stawu Wielkiego.
Mięguszowiecki Szczyt Pośredni, źródło: www.moje-tatry.com.pl
Wspinanie:
Szczyt to trzy wierzchołki. Najwyższy (główny) leży najbliżej Mięguszowieckiej Przełęczy Wyżniej. Najniższym jest wierzchołek środkowy. Jego północną ścianę podcina kocioł polodowcowy– czyli popularny Bańdzioch (Mięguszowiecki Kocioł). Od głównego wierzchołka wschodzi w stronę Mięguszowieckiej Przełęczy Wyżniej grań, gdzie da się dostrzeć dwie turniczki. Są to tzw. Mięguszowieckimi Igły (Wielka i Mała). Wyższa z nich (druga od strony szczytu) to Igła Milówki, a rozdziela je Szczerbina między Mięguszowieckimi Igłami. W północno-wschodniej części ściany widać trzy filary. Lewy i środkowy schodzą z południowo-wschodniego i środkowego wierzchołka szczytu, prawy spod igły w północno-zachodniej grani.
Dla uściślenia. Wyróżniają się tutaj ściany:
-północno-wschodnia (ok. 370 m. wysokości);
-południowo-zachodnia.
Gdy chodzi o podstawowe drogi taternickie, to należałoby wymienić tu choćby:
-drogę środkowym filarem północno-wschodniej ściany (drogą Orłowskiego);
-lewym filarem północno-wschodniej ściany.
Mieguszowieckie Szczyty widoczne ze szlaku na Koprowy Wierch. Fot. Anna Kwinta
Topo:
http://taternik.net - Mięguszowieckie Szczyty, ściana południowa,
http://taternik.net - Mięguszowieckie Szczyty, ściana północna.
Turystyka:
Na wierzchołek nie prowadzi żaden znakowany szlak turystyczny, ale jest on dostępny dla wprawnych turystów wysokogórskich- bądź to z Doliny Rybiego Potoku, bądź z Doliny Mięguszowieckiej. Obie trasy wyceniane są na poziom trudności "I" czyli "nieco trudno". Trzeba mieć na względzie fakt, iż jest on (ten szczyt) najjtrudniej dostępny z pośród wszystkich trzech Mięguszowieckich Szczytów.
Zdjęcie robione od strony Doliny Hińczowej, od lewej widoczna Hińczowa Przełęcz - Mięguszowiecki Szczyt Pośredni - Mięguszowiecki Szczyt - Przełęcz pod Chłopkiem i Mięguszowiecki Szczyt Czarny Fot. Anna Kwinta
Historia:
Latem pierwsi szczyt ten zdobyli: Włodzimierz Boldireff i Stanisław Porębski (15 sierpnia 1903 r.). Zimą natomiast byli to: Walter Delmár i Gyula Komarnicki (23 marca 1916 r.)
Ciekawostki:
Na skałach tego szczytu występują rzadko spotykane gatunki roślin- skalnica odgiętolistna i rogownica jednokwiatowa. Dawniej szczyt ten nazywano Środkowym Mięguszowieckim Szczytem. Obecna nazwa (jak i pozostałych Szczytów Mięguszowiieckich) pochodzi od leżącej u ich stóp Doliny Mięguszowieckiej, a ta natomiast od wsi Mięguszowce na Spiszu (owa dolina należała dawniej właśnie do jej mieszkańców).
Na połiudniowo-zachodnim stoku zginęli w lawinie Henryk Czarnocki i bardzo utalentowany muzykolog Tadeusz Strumiłło (1956).
Film - "W drodze na Mięgusza Pośredniego"
{youtube}uiTEqvNhEdE{/youtube}
Mięguszowiecka Przełęcz pod Chłopkiem, Przełęcz pod Chłopkiem (2307 m n.p.m.)
(słow. Mengusovské sedlo, niem. Wildererjoch, węg. Vadorzó-hágó)
Jest przełęczą w głównej grani Tatr, pomiędzy Mięguszowieckimi Szczytami – Czarnym i Pośrednim.
Nazwa samej przełęczy pochodzi od widocznej z daleka (np. znad Morskiego Oka również), charakterystycznej samotnej sterczącej turni na wschodnim zboczu przełęczy o wysokości 15 m zwanej Chłopkiem.
Przejście znane było wcześniej (ścieżka kłusownicza łącząca Dolinę Rybiego Potoku z Doliną Mięguszowiecką) i długo uchodziło za trudne.
Szlak na Przełęczy pod Chłopkiem, zdjęcie robione przy zejściu z przełęczy Fot. Anna Kwinta
Jako pierwsi na przełęczy znaleźli się w sierpńu 1861 r. przewodnicy tatrzańscy z grupą myśliwych: Krzeptowscy, Samek, Maciej Sieczka, Jędrzej Wala starszy, Edward Homolacs, Stanisław Homolacs, Władysław Koziebrodzki, Ernst Schauer, Józef Stolarczyk, Stanisław Wodzicki oraz pięciu góralskich tragarzy. Zimą natomiast byli to: Mieczysław Lerski i Jerzy Maślanka (22 marca 1910 r.).
W latach 1886–1898 Towarzystwo Tatrzańskie podjęło szereg działań ułatwiających przejście: wkuto stalowe klamry, wysadzono część skał, oznakowano szlak (obecnie od strony Słowacji wejście jest niedostępne dla turystów). Od Mięguszowieckiej Przełęczy pod Chłopkiem wziął się tytuł najbardziej znanego szkicu autorstwa Stanisława Witkiewicza: Na przełęczy. Wrażenia i obrazy z Tatr. Jest to literacki opis przejścia przez przełęcz w 1888 r. Od strony słowackiej, szlak jest od wielu lat wyłączony z użytku (kruchość, erozja, ekspozycja). Wcześniej, przejście to było ważnym przesmykiem myśliwskim i przemytniczym.
Zdjęcie robione od strony Doliny Hińczowej, od lewej widoczna Hińczowa Przełęcz, Mięguszowiecki Szczyt Pośredni, Mięguszowiecki Szczyt, Przełęcz pod Chłopkiem i Mięguszowiecki Szczyt Czarny Fot. Anna Kwinta
Widok z Przełęczy jest ujęty w ramy skalne. Na pobliskie Szczyty Mięguszowiecki wędrują taternicy.
Bartosz Michalak
Bibliografia:
- Tatry wysokie- przewodnik taternicki, W. H. Paryski, Warszawa 1984;
- Wielka Encyklopedia Tatrzańska, Z. i W Paryscy, Poznań 2004;
- “Najpiękniejsze szczyty tatrzańskie”, J. Kurczab, M. Wołoszyński, Warszawa 1991;
- Tatry Polskie- przewodnik, J. Nyka, Latchoczew 2002;
- Tatry Słowackie- przewodnik, J. Nyka, Latchoczew 2002;
- Nieznane Tatry, L. Jaćkiewicz, Kraków 2010.
